Ակոտագավա, Թավուտում: Անհատական աշխատանք

Պատմվածքը շատ հետաքրքիր էր իր ձևով : Հեղինակը յուրովի է ներկայացնում ցանկացած դրվագ:

Ավազակի բնավորությունը բնականաբար շատ զարմանալի էր մեզ` հայերիս համար, քանի որ հայի հոգեբանության և բնավորության մեջ չկան դաժան այդպիսի արարքներ կատարելու նկատումներ: Մարդուն կյանքից զրկելը այնքան էլ հասարակ և հեշտ բան չէ, թեկուզ կնոջը հասնելու համար: Իշխանությանը մեղադրելուն ես լիովին լիովին կողմ եմ: Այսինքն հոգեբանորեն մարդուն ճնշելով` հասնում են իրենց ուզածին, որն էլ մահին հավասար է:

 Այո տղամարդուն զրկեց կյանքից, բայց փոխարենը հոգեբանորեն այն վիճակն էր, որ մահից լավ տարբերակ չէր կարող լինել: Իր աչքի առաջ կնոջը վարկաբեկելն ու տիրելը տղամարդու համար մեծ հարված էր:

 Կնոջը կարելի է բնութագրել որպես իսկական զոհ, քանի որ նրա ընտրության տարբերակները շատ չէին տվյալ պարագայում: Հոգեբանորեն ճնշված ու քարացած կինը ամեն ինչի պատրաստ է: Ամուսնու համար կինը տվյալ պահին գեղեցկուհի երևաց, քանի որ ամուսինը հասկացավ, որ կինը իրենը չէ միայն, այլ կա պայքար:

 Ավազակը հասնելով կնոջը , այլևս անելու բան էլ չուներ, քան իր գլուխը ազատելը այդտեղից: Կնոջ խոսքերն էլ նրա համար այնքան էլ զարմանլի չէին, քանի որ հենց սկզբից էլ ավազակը հասկացել էր, որ կինը շատ խիզախ ու անսանձ է:

 Կարծում եմ` յուրաքանչյուրն իր տեսակետն ու վարկածն առաջ էր քաշում սեփական անձի հանգստության համար:

 Ամեն մեկի խոսքում  էլ կա ճշմարտության նշույլ: Ամեն մեկն էլ իր ճշմարտության բաժինը ունի:

 Կարծում եմ ավազակը ճշմարիտ, քանի որ արդեն բացահայտվել էր նրա մեղքը, նա չեր խաբի:

 Բնականաբար յուրաքանչյուրիս համար ճշտի և ճշմարիտի յուրովի մեկնաբանություն կա: Ճշմարիտը գուցե և ցավալի  և դաժան կարող է լինել, բայց ավելի ընդունելի, քան սուտը:

 Ակուտագավա Րյոսկե

Ճապոնացի գրող է, ծնվել է 1892թ.-ի մարտի 1-ին, 1927թ.-ի հուլիսի 24-ին ինքնասպան է եղել:  Գրել է նովելներ, պատմվածքներ, ինչպես նաև ինքնակենսագրական ոճի երկեր: <<Սինսետե>> թերթում 1914թ.-ին լույս է տեսել նրա առաջին պատմվածքը` <<Ծերունին>>: